In het voorjaar van 1999 – de Leiewerken lagen toen stil in afwachting van de sanering van de Vettekaai – kreeg het Koning Albertpark een nieuwe straatriolering. Rioolwerken: dat is voor de burger in Belgenland – en zeker in Kortrijk – altijd een beetje lijden. De gazetten staan bol van rioolperikelen.
Ter voorbereiding kreeg een landmeter de opdracht om het niveau van de dorpels in de straat te meten. Standaardprocedures kunnen wel eens voor probleempjes zorgen: de meeste kelders en tuinen van het Albertpark liggen een stuk lager dan het niveau van de straat en de dorpels.
Niettemin volgde de aannemer der rioolwerken strikt het uitvoeringsplan. Gevolg: praktisch geen enkele woning in de straat kon gravitair op de nieuwe riool worden aangesloten. De technische dienst van de stad werd tot een drastische maatregel genoopt: de volgende dag werd de gloednieuwe riolering al weer uitgebroken en een stuk lager aangelegd.
Interbellum
Eind goed al goed, behalve voor de familie De Geest (van het voormalige zwembad aan het Koning Albertpark). Van pater familias Guy De Geest, licentiaat LO, zwemfanaat en Bekende Kortrijkzaan, is geweten dat hij op zijn strepen staat. Naarmate het relaas van de Leiewerken steeds meer op een heus blunderboek begon te lijken, zijn andere mensen aan de Leieboorden ook zo geworden.
Het zwembad De Geest werd in 1970 gebouwd. De meeste woningen van het Albertpark dateren echter al van veel vroeger: het interbellum. Door een vergetelheid stond de rioolaansluiting van het zwembad niet op de rioolplannen van de stad vermeld. Met de aannemer viel echter te klappen. Hij sloot de afvoer van het zwembad gewoonweg aan op de nieuwe straatriool en gaf nog wat gratis advies mee: ‘Meneer, ge moet u niet laten doen!’
So far, so good, dacht De Geest. Maar er stond hem nog wat te wachten. Want verderop in de straat bleek de rioolaansluiting van zijn privéwoning evenmin op de stadsplannen vermeld. De woning De Geest was aangesloten op een veel oudere riool die nog dateerde van vóór het interbellum en in de Leie uitmondde ten noorden van de oude Dambrug (van Albertpark naar hoek Dam). De andere straatriool – die van tussen de twee wereldoorlogen – mondde uit aan de andere kant van diezelfde brug.
De top van de stedelijke technische dienst kwam afzakken naar het Albertpark: ‘Meneer De Geest, u bent aangesloten op een privériolering. U moet een installatie plaatsen om uw al uw water naar de nieuwe riool te verpompen.’ Hierbij een kleine toelichting: het begrip ‘privériolering‘ is doorgaans ambtenarees voor ‘trekt uw plan‘.
De Geest start in juli 1999 een kortgeding: hij hoopt dat de rechtbank een expert zal aanstellen om uit te maken of het hier nu werkelijk gaat over een private riolering dan wel een publieke riolering. Pas een jaar later doet de rechter uitspraak (28/06/2000): er is geen hoogdringendheid. De Geest draait dus op voor de gerechtskosten. Vervolgens bestaat de strategie van de overheid erin de zaken te laten aanslepen tot de burger het beu is en hopelijk afhaakt.
Pompje
Maar met De Geest heb je nooit gedaan. In de loop der jaren raakt zijn oude riool door de Leiewerken geregeld verstopt en moet hij slag om slinger de brandweer zijn ondergelopen kelder laten leegpompen. En op termijn zal die riool bij de afbraak van de oude kademuur ook verdwijnen. De Geest contacteert dan maar de grote baas.
Stefaan De Clerck: ‘Guy, ik informeer en bel je terug.’
Wat later: ‘Guy, onze ingenieur Johan Vermandere zegt dat je een pompje van 65.000 BEF moet installeren.’
Guy: ‘Maar Stefaan, ik moet geen pompje, maar gewoon een rioolaansluiting.’
Dat verhaal van een pompje van 65.000 blijkt niet helemaal te kloppen. Volgens het bestek van de aannemer zal de aanpassing van de volledige binnenhuisafvoer eerder iets in de zin van 400.000 BEF kosten. De Geest gaat dan maar in de archieven rondneuzen en vindt het plan van zijn oude riool plus het bewijs van de publieke aansluiting van zijn woning uit 1936. Guy meldt zijn nieuwste inzichten aan de burgervader.
Stefaan De Clerck: ‘Guy, geen enkel probleem. We zullen je de rioolbelasting van al die jaren terugbetalen.’
Guy: ‘Maar Stefaan, ik moet dat geld niet, maar gewoon een nieuwe rioolaansluiting.’
Tijdens de openingsreceptie van de Groeningebrug op 22 juni 2002 krijgt De Geest de wind van voren. Toenmalig schepen Carmen Moulin laat zich tussen het nippen aan een champagneglas en het verorberen van een broodje zalm en plein public ontvallen: ‘Iedereen weet welke moeilijke mensen jullie zijn, en zo’n bewijs van publieke aansluiting heeft geen enkel belang.’ De eerste bemerking van de schepen doet er niks toe en de tweede is juridische nonsens.
Emmertje
Jaren verstrijken tot mevrouw Maryse De Geest het idee krijgt om de 1700 te contacteren: het gratis nummer van de Vlaamse overheid. Men weet nooit hoe een koe een haas vangt. De 1700 deelt mee dat voor dergelijke problemen de provinciegouverneur de bevoegde persoon is: de toeziende overheid op de lokale besturen. Maryse belt ’s anderendaags ’s morgens om 7.30 uur naar toenmalig gouverneur Paul Breyne thuis in Ieper. ‘Mevrouw, ik zal het nodige doen,’ belooft Breyne.
Luttele dagen later komt op last van de provincie opnieuw een delegatie van de technische dienst van ’t stad met de staart tussen de benen naar het Albertpark afzakken. Er zou met een emmertje kleurstof eens gecheckt worden of de woning De Geest effectief op het publieke rioolnet was aangesloten. Guy, zoals steeds bij de pinken, stuurt de betreffende medewerker stante pede terug naar het stadsmagazijn: ‘Meneer, en kom in de plaats terug met een bidon van 50 liter in plaats van een emmertje a.u.b.’
Die 50 liter werd in De Geest zijn toilet gekapt en en je zag het water zo via de afvoer ten noorden van de Dambrug in de Leie stromen. Na enkele minuten kleurde de helft van de Golden River fluogroen. Het bewijs van de publieke rioolaansluiting was geleverd.
De oude riool werd zover als nodig blootgelegd en op 7 juli 2002 op de nieuwe straatriool aangesloten. De Geest heeft een uitgebreid dossier aangevuld met foto’s gemaakt van een klucht die drie jaar heeft aangesleept. Het onontvankelijke kortgeding heeft hem ook nog eens 2.500 euro gekost. Waarom werd Van Quickenborne eigenlijk op de vingers getikt toen hij het had over ‘ambetantenaren’?
