Voorbeelden van het dictaat van DVW zijn legio. Zo is het aan de partijen voor de rechtbank om overeen te komen welke gerechtsdeskundige zij willen aanstellen. Als zij er niet uit geraken, dan zal de rechter beslissen. Althans, dat is de theorie. In realiteit is het DVW die bepaalt wie de gerechtelijke expertise zal uitvoeren. De schadelijder mag bij de aanstelling van de gerechtsexpert enkel fungeren als toeschouwer.
Eigenlijk heeft DVW helemaal geen hoge pet op van justitie. Op 27/05/2013 werd DVW in een rechtszaak betreffende een woning in het Albertpark door de Kortrijkse rechtbank veroordeeld. Enkele maanden later schreef onze advocaat eens een vriendelijke brief naar zijn confrater van de tegenpartij met de vraag wanneer zijn cliënt DVW zou van plan zijn de verschuldigde centen over te maken.
Het antwoord was iets in de zin van: ‘Tijdens de periode van het gerechtelijk verlof houden wij ons met dergelijke zaken niet bezig.’ Uiteindelijk belandde na twee jaar toch het verschuldigde bedrag op de derdenrekening van onze advocaat: inderdaad, na tussenkomst van de gerechtsdeurwaarder.
Axa
In 2013 heeft de rechter DVW aansprakelijk gesteld voor het grondwaterprobleem in het Albertpark. Maar 5 jaar later krijgen ze die drainagebuizen nog altijd niet in de grond, al hadden die er al in het jaar 2000 in gemoeten. Intussen heeft een andere gerechtsdeskundige DVW geadviseerd om toch al een nooddrainage aan te leggen. DVW geeft echter geen kik.
Minnelijke schikkingen na de neerlegging van het deskundigenverslag bij de rechtbank, de normaalste zaak van de wereld. Partijen in een geding hebben de plicht om – indien mogelijk, wat hier het geval is – tot een dading te komen.: maar dit is ook niet aan DVW besteed.
Er is een probleem tussen DVW en Axa, de verzekeraar van de Leiewerken. Axa wil de schadegevallen niet dekken. Dus laat DVW de rechtbankprocedures aanslepen tot er ooit eens een eindvonnis komt. Het is toch maar de belastingbetaler die de procedures van de overheid betaalt.
Eigenlijk moeten we eerlijk bekennen dat DVW ook niet echt onder de indruk is van het parlement en de uitvoerende macht. Vlaams volksvertegenwoordiger Bert Maertens (NVA) stelde op 20 februari 2017 een parlementaire vraag aan minister van Openbare Werken Ben Weyts, eveneens NVA, over de stand van zaken in de schadedossiers van de Leiewerken.
Nadien pakte Maertens triomfantelijk uit met volgende persbericht: ‘Leiewerken kostten al 45.000 euro aan schadevergoedingen’. Wat DVW haar voogdijminister en het parlement op een briefje heeft voorgeschoteld, is echter pure desinformatie. Het is niet eens in de buurt van de reële cijfers.
OCMW-loods
In mei 2000 kan toenmalig minister van Openbare Werken Steve Stevaert (sp.a) niks anders dan het aannemersconsortium van de Leiewerken een schadevergoeding van 1,7 miljoen euro uit te keren. De TV Leiedoortocht dreigt met een procedure tegen het Vlaams Gewest omdat de werken 2 jaar stilliggen omwille van de vooraf niet ingeschatte bodemverontreiniging van het Albertpark en de Diksmuidekaai (de Vettekaai).
In 2001 dagvaarden het Kortrijkse OCMW en een handelsvennootschap DVW en de aannemers voor de schade aan een bedrijfsloods aan de Havenkaai. De gerechtsdeskundige concludeert dat het gebouw is beschadigd door verzakkingen door de bronbemaling en de trillingen en begroot de schade op 125.000 euro. Uiteindelijk komen de partijen tot een minnelijke regeling. De handelsvennootschap stelt zich tevreden met een schadevergoeding van 50.000 euro en het OCMW, de grondeigenaar, mag het gebouw op kosten van De Nul laten afbreken.
In 2012 raken het OCMW-herenhuis in de Budastraat en de apotheek aan de Overleiestraat onherstelbaar beschadigd en moeten worden gesloopt. Over hoe deze schadedossiers zijn afgehandeld, hebben we geen informatie.
Lintjesknippers
Over minstens vier dossiers rept DVW dus met geen woord in het antwoord van minister Weyts. Het gaat in totaal wel over een pak meer dan de 45.000 euro, zoals DVW ons wil doen geloven. Het gaat eerder in de richting van 2 tot 2,5 miljoen euro.
Vervolgens antwoordt de minister aan het parlement dat Geert Vandepitte 7.335,12 euro schadevergoeding van DVW heeft ontvangen. De rechtszaak van Vandepitte in het Albertpark loopt sinds augustus 2007 en er is nog geen einde in zicht, laat staan dat hij al een euro vanwege DVW op zijn rekening zag belanden. Een klein fantasietje van onze waterwegbeheerder.
Minister Weyts antwoordt ook dat DVW de nodige maatregelen heeft genomen om de wateroverlast in het Albertpark tot een minimum te beperken. Klein detail: sinds 2015 staat het Albertpark haast continu onder water. Het is nog nooit zo erg geweest: we verzuipen. DVW laat in het parlement wat nonsens verkondigen en reduceert de ministers en parlementsleden tot veredelde lintjesknippers.
In heel het Leiedossier – en dit is niet meer beperkt tot Kortrijk alleen – heeft DVW elke geloofwaardigheid verloren. Het grote gelijk van enkele ego’s binnen deze Vlaamse administratie is dermate dominant dat niet enkel de gewone man maar ook de democratische instellingen gedwee op de knieën moeten en op hun beurt het vertrouwen van de burger verliezen.
Sommige politici schilderen ons – in een amechtige poging om het eigen blazoen op te poetsen – af als verzuurde burgers. Maar dat zijn we niet. We zijn kwade burgers. Kwaad omdat we niet correct en als kleuters door de overheid worden behandeld.
Schaamrood
De afgelopen twee decennia hebben we al het mogelijke gedaan om onze rechten te laten respecteren. We hebben lokale en Vlaamse politici aangesproken. We hebben het stadsbestuur en de Vlaamse regering aangesproken. We hebben de fractievoorzitters van de Commissie Openbare Werken van het Vlaams parlement aangesproken. We hebben een dossier opgestart bij de Vlaamse ombudsman. We hebben de West-Vlaamse gouverneur Carl Decaluwé aangesproken. We hebben al deze personen en instanties gewezen op wat hier aan de Leieboorden verkeerd loopt. Maar iedereen draait ons met het schaamrood op de wangen de rug toe.
Elke vergelijking loopt ergens mank. Maar Het Verdronken Land van Overleie mogen we toch gerust het Kortrijkse Arco-dossier noemen. Beide dossiers hebben gemeen: 1) de minachting van de gewone burger door administratie en politiek en 2) de manifeste onwil om een probleem in het algemeen belang op te lossen. Men schuift het probleem steeds maar voor zich uit.
Oplossing
Naast het gestegen grondwaterpeil is er in het Albertpark en het Guldensporencollege een ernstig probleem met een voorhistorisch rioolstelsel. Zowel DVW als de Kortrijkse administratie blijven hier hardnekkig in gebreke. Dat de stad bijna drie jaar heeft nagelaten om te reageren op onze noodoproepen over de overstromingen sinds 2015 is een heel ernstige zaak.
Maar dat bij werken van openbaar nut fouten gebeuren, valt helaas niet altijd uit te sluiten. Voor de mensen is het evenwel niet de fout die primeert, wel de oplossing. En die zal er voor het Albertpark en het college ooit moeten komen, hoe men het draait of keert. Op een bepaald moment zullen alle betrokken partijen moeten de koppen bij elkaar steken en … water in de wijn doen. Het zou enkel de eigen geloofwaardigheid ten goede komen en een teken van goed bestuur zijn.