Een belangrijk tussenvonnis voor het door de Leiewerken verzopen Albertpark: De Vlaamse Waterweg (DVW), die de fenomenale blunder veroorzaakte, moet binnen 8 maanden een drainagestation voor de hele buurt aanleggen. Dit is allesbehalve naar de zin van DVW: die lijkt gezwind naar het hof van beroep te stappen. Alleen zit er een kiezelsteentje in de schoen: een dwangsom van 500 euro per dag. En een beroepsprocedure schorst de uitspraak in eerste aanleg niet.
Na het vonnis van de Kortrijkse rechtbank op 14 januari ’19 heeft de advocaat van DVW ons bedenktijd gevraagd – correctie: ‘geëist’, een administratie noch haar advocaat ‘vraagt’ iets aan een burger. Raadsman Alex Vrombaut moet zijn tactiek wat bijspijkeren, want we kunnen de onmiddellijke uitvoering van de werken vragen onder verbeurte van een dwangsom.
De rechtsprocedures van het Albertpark voor schade door de Leiewerken slepen intussen bijna 15 jaar aan. De klassieke truc van administraties om de zaken vervolgens in beroep nog eens 15 jaar te laten aanslepen, wordt door die onmiddellijke uitvoerbaarheid en de dwangsom ietsje minder evident.
Evenwel een keerzijde: als wij de aanleg van de drainage voor het Albertpark afdwingen en de beroepsrechter oordeelt achteraf dat die werken niet nodig waren, dan draaien wij op voor de kosten. DVW raamt de kosten voor dat drainagenetwerk op 200.000 euro. Schromelijk overdreven, maar soit.
Maar laat er geen twijfel over bestaan: DVW stelt alles maar dan ook alles in het werk om die collectieve drainage van de baan te krijgen. Zoek er geen ratio achter, het is puur ego. DVW is net als elke andere administratie hier te lande een verzameling apparatsjiks georganiseerd naar beproefd Sovjetmodel. Zij beschouwen een burger die een rechtmatige schaderegeling vraagt als niks meer dan een pure inciviek.
Tijdens de 15 jaar eerste aanleg hebben we de rechtbank steeds gewezen op de twee oorzaken van de overstroming van Overleie: 1) het gestegen grondwaterpeil door de nieuwe impermeabele Diksmuidekaai en 2) de afdamming van de centrale rioolstelsel van het Guldensporencollege door diezelfde kaai. Trouwens, niet enkel het Albertpark, maar ook de 8 ha van het college en het voormalige Sint-Maartensziekenhuis is totaal verzopen. De gerechtsexpert aanvaardde slechts de eerste oorzaak en stelde een drainage met pompstation voor. DVW deed veel beloftes en maakte afspraken met de buurt voor de minnelijke aanleg. Maar als bij ‘wonder’ draaiden deze – trouwens duur betaalde – pogingen altijd op een sisser uit.
DVW begon stilletjes te vrezen dat de rechter toch deze collectieve drainage in een vonnis zou opleggen. Op het slotpleidooi eind 2018 probeerde de DVW-raadsman dan maar plots eens met een ander verhaal de rechter te paaien: ‘Die collectieve drainage zal de wateroverlast niet oplossen; er is inderdaad nog een ander probleem en we zullen dit eerst samen met de stad bekijken.’ De hele buurt kreeg deze plotse wending ook nog eens per brief bevestigd. M.a.w., dat DVW 15 jaar aan een stuk bij hoog en bij laag had ontkend dat er nog een rioolprobleem is, dat was eigenlijk maar om te lachen. Maar de rechter is blijkbaar betere kluchten gewoon en hield zich in het tussenvonnis aan de conclusie van de gerechtsexpert.
Er zat DVW-advocaat Alex Vrombaut niks anders op dan bij ons bedenktijd te eisen. Dit is het resultaat van zijn denkproces. Zoals gebruikelijk kiest zijn cliënt DVW – veroordeeld of niet – regelrecht voor de aanval: 1) DVW wil in plaats van het vonnis een minnelijke regeling met de schadelijders; 2) DVW zal onder geen beding de collectieve drainage aanleggen; 3) DVW zal eens zien of ze wat aan het rioolprobleem kunnen doen (wat ook niet meer dan een zoveelste loze belofte is); 4) als de schadelijders beroep riskeren, dan zullen ze zeker het spek aan hun been hebben. Een minnelijk voorstel van 3 keer niets plus een dreigementje er gratis bij.
Normaliter zal DVW tegen het tussenvonnis beroep aantekenen. In principe is het zelfs mogelijk dat DVW in beroep vraagt de hele procedure opnieuw te doen, inclusief een nieuwe gerechtsexpertise, waardoor we weer voor jaren weg zijn. Alleen: er is die dwangsom van 500 euro/dag. In geval DVW in beroep wint, is er geen vuiltje aan de lucht: dan moeten wij het volledige geïnde bedrag terugstorten. Als de incivieken van het Albertpark echter aan het langste eind trekken, dan blijft de dwangsom aan de Leieboorden. Dit laatste is niet het scenario dat DVW in gedachten heeft.
Niet dat de Vlaamse waterwegbeheerder DVW een armlastige instelling is. Integendeel, op haar website pocht DVW met haar jaarlijks investeringsbudget van 200 miljoen euro. Trouwens, de Kortrijkse Leiewerken zouden ondertussen ongeveer evenveel kosten. DVW strooit bovendien met bakken schadevergoedingen, zelfs in minnelijke regelingen.
Toen in 1998 bij de eerste spadesteek de Leiewerken meteen moesten worden stilgelegd omwille van de bodemverontreiniging van de Vette Kaai aan de Groeningebrug, lagen ze 1,5 jaar stil. Na amper enkele maanden kreeg het aannemersconsortium De Nul, Stadsbader, Herbosch-Kiere en CEI van toenmalige minister Stevaert (SP.A) hiervoor zonder veel blablabla 1,7 miljoen euro minnelijke schadevergoeding. Officieel omdat de aannemers dreigden met een procedure. Maar wie op Netflix de Witte Huis-serie House of Cards heeft gevolgd, weet hoe het er op kabinetten echt aan toe gaat.
Aan een gewone burger gunt een administratie zelfs geen fractie wat hem rechtmatig toekomt. Zie ook verhaal van apotheek Budabrug. En waarom wil DVW het Albertpark niet draineren? Een gewezen ambtenaar: ‘DVW beschouwt zichzelf als een bruggenbouwer, niet als een uitbater van drainagestations.’ Maar wees gerust, het Vlaams Gewest zit eventjes verveeld met het voor het Koning Albertpark schitterende vonnis, al zullen die bobo’s er geen Xanax meer voor moeten slikken.